Cales son as características do polipropileno (PP)?

Algunhas das propiedades máis importantes do polipropileno son:
1. Resistencia química: As bases e os ácidos diluídos non reaccionan facilmente co polipropileno, o que o converte nunha boa opción para recipientes con tales líquidos, como produtos de limpeza, produtos de primeiros auxilios e outros.
2. Elasticidade e tenacidade: o polipropileno actuará con elasticidade nun certo rango de deflexión (como todos os materiais), pero tamén experimentará deformación plástica ao comezo do proceso de deformación, polo que xeralmente se considera un material "resistente". A tenacidade é un termo de enxeñaría que se define como a capacidade dun material para deformarse (plasticamente, non elasticamente) sen romperse.
3. Resistencia á fatiga: o polipropileno mantén a súa forma despois de moita torsión, flexión e/ou dobra. Esta propiedade é especialmente valiosa para fabricar bisagras vivas.
4. Illamento: o polipropileno ten unha resistencia moi alta á electricidade e é moi útil para compoñentes electrónicos.
5. Transmisividade: Aínda que o polipropileno pode facerse transparente, normalmente prodúcese para que teña unha cor naturalmente opaca. O polipropileno pódese usar para aplicacións onde é importante unha certa transferencia de luz ou onde ten valor estético. Se se desexa unha alta transmisividade, os plásticos como o acrílico ou o policarbonato son mellores opcións.
O polipropileno clasifícase como un material "termoplástico" (en oposición a "termoestable"), o que ten que ver coa forma en que o plástico responde á calor. Os materiais termoplásticos vólvense líquidos no seu punto de fusión (aproximadamente 130 graos Celsius no caso do polipropileno).
Un atributo útil importante dos termoplásticos é que se poden quentar ata o seu punto de fusión, arrefriar e volver quentar sen unha degradación significativa. En lugar de queimarse, os termoplásticos como o polipropileno licúanse, o que permite moldealos por inxección con facilidade e logo reciclalos.
Pola contra, os plásticos termoestables só se poden quentar unha vez (normalmente durante o proceso de moldeo por inxección). O primeiro quecemento fai que os materiais termoestables se endurezan (de xeito similar a un epoxi de dúas partes), o que resulta nun cambio químico que non se pode reverter. Se intentases quentar un plástico termoestable a unha temperatura alta por segunda vez, simplemente ardería. Esta característica fai que os materiais termoestables sexan malos candidatos para a reciclaxe.